O samotności kolejny raz (i pewnie nie ostatni).

Zauważyłem dziwną zależność. Im bardziej samotny się czuję, tym mniej mam ochotę na kontakty z innymi. Nie wchodzę na TS na przykład. Bo, co ja im powiem w takim stanie? "O Boże, jestem taki nieszczęśliwy"? Czasami mam dość żartów i pieprzenia o bzdurach. Chyba chciałbym, żeby się znalazł "ktoś". Ktoś, kto mi pomoże, uratuje mnie. Bo Bóg przecież nie zawsze działa w bezpośredni sposób. Czasami stawia nam na drodze konkretne osoby i tak realizuje swój plan.

Jest też kwestia taka, że cały czas się zastanawiam czy i co mogę zrobić, żeby zmienić swoje życie. Jasne, może być tak, że to jeszcze nie jest mój czas (hm, ciekawe kiedy będzie...), ale możliwe, że o czymś nie wiem. Jakiś brakujący fragment układanki, ten najważniejszy. Próbowałem już wielu rzeczy. Leki, terapia, hipnoza, egzorcyzmy, praktykowanie wiary czy zupełne odejście od niej. I jak na razie to ostatnie przyniosło najlepsze rezultaty. Ale nie chcę tak żyć, choć jest to bardzo kuszące.

Jest we mnie taka, może i naiwna cząstka wiary w to, że będzie dobrze. Że kiedyś będę miał chłopaka, przyjaciół, dom, studia, pracę. Nie zmieniło się to od lat, mimo całego zwątpienia, jakie mnie dopadało i dopada nadal. Wiem, że to znak, że żyję. I że jeszcze się nie poddałem.

Będę, będzie we mnie siła.
Będę jak nikt niespokojnie miła.
Będę jak trawa w górę się piąć.
Będę wysoko, pod niebem
I dowiem się czegoś, o czym nie wiem.
Zanim z wysoka zechcesz mnie zdjąć.